Soms moet je springen

Deze week, zei ik het nog tegen een klant: "soms moet je springen, uit je hoofd en de beweging maken." Ik zei het tegen een klant die iedere keer weer moeite heeft om zijn eerste stap naar voor te maken, vanuit de Down Ward Facing Dog terug naar de voorzijde van zijn mat.

Afgelopen zaterdag deed hij het weer. Dit keer besloot ik niet langer mijn woorden te wegen: "Je moet het gewoon doen, niet denken maar doen, de blokkade zit in jouw hoofd."

Zelf had ik ook zo'n moment de afgelopen week, zal ik wel of niet inspringen. Inspringen vanuit de Down Ward Facing Dog naar de voor zijde van mijn mat. Enkele weken geleden was dit voor mij de normaalste zaak van de wereld. Maar sinds mijn knieblessure, niet meer. Mijn knie was geblokkeerd, hierdoor kon ik niet mijn dagelijkse Yoga practice doen en dus niet inspringen.

Sinds een aantal jaren beoefen ik vier keer per week Ashtanga Yoga. Dit is een dynamische vorm van Yoga die door regelmatig te oefenen zeer helend kan werken. In deze vorm spring of stap je regelmatig terug naar de voorzijde van de mat. Heerlijk vind ik het, het inspringen, maar door mijn blessure was ik niet in staat om in te springen.

In eerste instantie was ik ook een soort van blij dat het niet meer hoefde, iedere keer weer de mat op. Een verplichting die ooit aan mij was opgelegd om te voldoen aan de vereisten om een Yoga docent te worden. Door mijn knieblessure had ik eindelijk een excuus, het hoefde niet meer. Maar iets in mij wilde het toch, de mat op. En dus stapte ik, toen ik weer enigszins kon staan op mijn rechterbeen, mijn Yoga mat op. Iets in mij zei:" Begin weer bij het begin, begin met de Zonnegroeten A."

Heerlijk was het die eerste reeks Zonnegroeten A op mijn mat, oh wat had mijn lichaam dat gemist, die vaste beweging die ik meerdere keren per week maakte om heerlijk thuis te komen in mijn lichaam. Het was wel niet wat ik gewend was, maar het voelde heerlijk om weer een beginner zijn. Zo voelt het, dacht ik, voor iemand die een eerste keer meedoet aan deze vorm van Yoga. Helemaal niet zo erg, om weer te beginnen vanaf het begin. 

Ondertussen als ik van de mat af was, deed ik het werk van de mat af. Keek ik naar wat er was gebeurd, voordat ik tegen deze blessure aanliep. Ik, de zelfstandig ondernemende vrouw die een hoop ballen in de lucht hield. Nu ik wat minder op de mat was, kreeg ik zicht op waar het was misgegaan. En ik kwam tot de conclusie dat ik mijzelf de afgelopen jaren behoorlijk had weggecijferd. Van de eerste plaats had ik mijzelf achter in de rij gezet.

Iets dat gewoon gebeurt gaande het proces, je bent moeder, je hebt een bedrijf, een partner, en de verplichting als docent om te investeren in je vak. Wat ik dus allemaal deed, tot ik werd teruggefloten, vlak voor de zomervakantie. Toen mijn hele vaste structuur ondersteboven kwam te staan, door het vertrek van mijn partner. Naast het grote verdriet, had ik ook te dealen met de gewijzigde gezinssituatie. Een alleenstaande moeder met een aankomende brugklaspieper. Een die uit school komt, een bordje eten nodig heeft en vragen heeft.

Zes weken had ik, om mij aan te passen aan deze nieuwe situatie. Want een mama kan wel zeggen: nee, dat doe ik niet, maar je laat je kind niet in de steek, althans ik niet. Van nature voel ik mij enorm verantwoordelijk om te zorgen voor een ander, en ben ik er dus heel goed in, mijzelf niet op de eerste plaats te zetten. Voor mij staat zij op de eerste plaats, totdat ze groot en sterk genoeg is om de sprong te wagen die ik zelf ooit maakte, toen ik als 15 jarige het ouderlijk huis verliet. Een sprong die mij heeft gebracht tot wat ik nu ben, moeder van een brugklaspieper en eigenaar van een Yoga en Pilatesstudio.



Iemand die niet zomaar opgeeft. Dus toen ik daar de afgelopen week weer stond in de Down Ward Facing Dog, en de gedachte door mijn hoofd spookte: zal ik ooit nog inspringen? Zal ik het doen, kan mijn knie het aan, besloot ik het gewoon te doen: springen vanuit de Down Ward Facing Dog naar de voorzijde van mijn mat. Niet direct een zachte landing, maar ik landde met mijn beide voeten op de voorzijde van mijn mat. En gelukkig mijn knie gaf geen krimp. Van binnen maakte ik een klein vreugde sprongetje. Het was gelukt, ik was weer gesprongen.

Op dat moment wist ik mijn knie is geheeld, mijn inspanning van de afgelopen weken is beloond. Soms is het beter om naar achter te stappen, achter in de rij te gaan staan, als je maar op tijd weer terug springt naar de plaats die jou toekomt. Lang heb ik mijzelf weggecijferd, maar nu sta ik weer waar ik zou moeten staan, stevig in mijn benen, met een knie die weer kan buigen en strekken. Geloof me soms moet je uit je hoofd stappen en gewoon een sprongetje wagen.

Namaste,

Catharina Blijlevens
http://www.catharinablijlevens.nl/