Blessure, leed of aanwijzing
Het is natuurlijk niet fijn, een blessure. Zeker niet als je wordt geremd in je dagelijkse routine. In het ergste geval kun je niet naar je werk, niet naar de sportschool of je Yoga mat op voor je dagelijkse Yoga routine.Zoals mij overkwam, enkele weken geleden. Het was al een tijdje aan het zeuren, hier en daar een pijntje in mijn lichaam. Oefeningen die normaal heel gemakkelijk verliepen zorgden nu voor wat malaise. Kwam het door mijn Yoga houdingen of was er een andere reden. Net na de zomer had mijn huisarts mij geadviseerd een vitamine d kuur te volgen. Uit een bloedonderzoek was gebleken dat mijn vitamine d waarde te laag was. Niet goed want dit kan leiden tot: oververmoeidheid, spierklachten, gewrichtsklachten en bot klachten. Dus nam ik haar advies ter harte en maakte gebruik van de kuur die zij mij had voorgeschreven: D Cura, vitamine d in de vorm van een vloeistof. Deze moest ik als volgt innemen: zes weken lang twee ampullen per week en om het daarna op peil te houden, om de twee weken een ampul.
De eerste keer dat ik een ampul nam schrok ik best, het leek wel of mijn hele maag knetterde. Sinds meer dan 20 jaar gebruik ik geen medicijnen of slik ik vitamine preparaten. Alles dat ik naar binnen krijg aan vitamine komt naar binnen door de voeding die ik eet en door buiten te zijn.
Om vitamine d op te nemen moet je naar buiten om het zonlicht op te vangen, het liefst in de periode van de lente tot en met de zomer omdat dan de kracht van de zon sterker is. Daar was het de laatste jaren voor mij niet van gekomen, de zon en ik dat is geen match. Al op zeer jonge leeftijd ben ik ernstig verbrand door langdurige blootstelling aan de zon zonder goede beschermingsfactor. Iets dat in mijn geheugen staat gegrift en ook in mijn schouders. Het heeft heel lang geduurd eer ik weer zonder t-shirtje over mijn schouders kon genieten van de zon. Mijn schouders zijn nog voorzien van de nodige pigmentplekken van het toenmalige incident met de zon.
Maar goed terug naar het innemen van de eerste ampul, het gaf mij wat zorgen het geknetter van mijn maag. Maar de tweede inname was ook niet fijn, toen kreeg ik hele heftige obstipatie, mijn darmen kwamen in opstand. Zelfs zo erg dat mijn hele rug blokkeerde. Waar zal dat van komen? dacht ik toen. Met het geknetter van mijn maag, dacht ik aan de vitamine d maar met de obstipatie niet. Bij een volgende inname van een ampul begon het gedonder in mijn schoudergewricht. Waar ik eerst nog heel gemakkelijk mijzelf in een brug wist te plaatsen kwam ik amper van de grond, waar ik best van schrok. Toen begon ik een verband te leggen met de vitamine d ampullen. Dus toch maar even advies inwinnen bij de dokter. De assistent van de dokter stond mij te woord. Zulke heftige reacties konden volgens haar niet door de vitamine d komen, dus adviseerde ze mij alles goed te monitoren.
Wat ik deed: op mijn voedsel letten, hoe beweeg ik, en hoe reageerden mijn lichaam en organen als ik een ampul had ingenomen. Ampullen die ik eigenlijk niet meer durfde in te nemen, want zei iets in mij: "Die zijn niet goed voor je!"
En dat was ook zo, na de laatste ampul die ik innam net voor de volle maan van november 2019, gingen alle alarmbellen af in mijn lichaam. Het begon met wat stijfheid in mijn rechterschouder en steken in mijn rechterarm, klem op de borst en het gevoel dat ik de volgende ochtend niet meer wakker zou worden. De volgende ochtend werd ik wakker alleen mijn rechterschouder was geblokkeerd. Die dag werkte ik nog en besloot de dokter te bellen voor het maken van een afspraak. "U wilt een afspraak maken met de dokter?" vraagt de assistente. "Graag," antwoord ik haar. "U heeft pijn?" "Ja." "Kunt u niet een pijnstiller nemen?" "Nee, dat doe ik niet ik slik geen medicijnen." "Ja, maar u heeft pijn." "Daarom wil ik heel graag de dokter spreken." "Vandaag om 10.15 uur kunt u komen!" "Goed, dan kom ik graag langs!"
Die dag heeft de dokter mijn schouder onderzocht en vast gesteld dat er sprake kon zijn van een slijmbeurs ontsteking. Ze heeft voor mij uitgeschreven een recept voor een ontstekingsremmer: diclofenac. "Of ik het kende," vroeg ze mij. "Nee," heb ik haar geantwoord terwijl ik dacht: natuurlijk niet, ik slik geen medicijnen, ik ben geen dokter, dus nee, geen idee. Ze zou zorgen dat het spulletje klaar zou liggen bij de apotheek. Thuis aangekomen toch maar even kijken naar de ontstekingsremmer die ze mij had voorgeschreven. Nou, dacht ik toen, doe maar niet. Maar wat dan? Ontgiften kreeg ik door, drie dagen rusten en dan is de pijn weg.
Ik luisterde naar deze aanwijzing en stapte drie dagen van mijn Yoga mat af. Om heel eerlijk te zijn, ik kon ook niet anders mijn hele rechterarm deed het niet meer, mijn schouder was geblokkeerd en alle kracht was weg uit mijn rechterarm, ik kon niet meer steunen op mijn rechterhand, voor mij geen zonnegroetjes of push-ups! Dit was wel een hele dikke aanwijzing aan mij om met volle maan geen Yoga asana's uit te voeren, maar de aandacht naar binnen te brengen, ruimte maken om zicht te krijgen op zaken die mijn systeem uit balans hadden gebracht.
Want dat was heel helder voor mij, mijn systeem was niet in harmonie. De arts zei slijmbeurs, maar zelf kwam ik tot de conclusie dat het een zenuwontsteking kon zijn. Tot deze conclusie kwam ik na enig speurwerk op het internet en door de klachten die ik had: een constante stekende pijn in mijn rechterarm, uitval van spierkracht en een geblokkeerde schouder. Voor een zenuwontsteking is geen directe aanwijzing wat de oorzaak kan zijn, maar het zal over gaan door te rusten. Dus hield ik mij aan het advies dat ik van binnen had door gekregen: drie dagen rust en ontgiften.
En verdomd, drie dagen later, na heel wat groene theetjes, detox shakes en rusten was de pijn weg en kon ik weer mijn mat op. Helemaal blij natuurlijk. Maar wat was nu toch de oorzaak van de ontsteking? Was het een verwerking van iets? Wat was er aan geraakt om in het nu zo heftig te reageren of was het een samenloop van omstandigheden?
"Weet je," zei iemand tegen mij, "er zit gewoon een stofje in de kuur waar je niet tegen kunt." Dus ik de hele gebruiksaanwijzing gelezen op zoek naar het bewuste stofje. Daar kwam ik niet direct wijs uit, maar niet getreurd het antwoord kwam. Op het nieuwsoverzicht van mijn telefoon zag ik een nieuwsbericht van kinderartsen die aangaven dat het beter was om zuigelingen geen vitamine d te geven waaraan is toegevoegd het E-nummer: propylgallaat. E-nummers worden toegevoegd aan producten voor smaak, geur, kleur, houdbaarheid en sommige kunnen schadelijk zijn voor de gezondheid. In de kuur die aan mij is voorgeschreven zat inderdaad een E-nummer die valt onder de categorie oranje, niet helemaal gevaarlijk maar wel voorzichtig zijn.
Wellicht was de dosering die mij gegeven was te hoog, iets dat in mijn systeem geregistreerd werd en gelinkt werd aan een voorval dat lang geleden had plaats gevonden. Toen kon ik ook drie dagen niet naar buiten, ik was te verbrand en moest binnen blijven, bewegen was toen ook heel pijnlijk, daarna ben ik ook weer gaan bewegen maar met de herinnering van het voorval in mijn systeem waar mijn zenuwstelsel op reageert door mij te waarschuwen om niet weer in dezelfde situatie te geraken. Toen ik dat zag kon ik glimlachen en mijn systeem resetten. In het nu slik ik niet meer een hoge dosering vitamine d en luister ik naar de aanwijzingen van mijn lichaam.
Aan de rechterzijde van het hart ligt de lever. Dit orgaan kun je zien als een kleine fabriek die alle stoffen die het passeert rangschikt en indien daar stoffen in zitten die niet goed zijn of te veel zijn om te verwerken dan kan het lichaam reageren met een ontsteking. Wat het lichaam best weer kan oplossen en soms een handje bij geholpen moet worden. Zelf nam ik drie dagen rust en heb ik mij ontgift door groene thee te drinken, had ik de tijd in de anatomie boeken het schoudergewricht te bestuderen op zoek naar de oorzaak van mijn leed. Binnen de Yoga heet dat zoeken naar de causale verbanden of kijken in de causale laag. Daar kwam ik een oude gedraging tegen die in het nu niet meer nodig is, deze liet ik los, het leed is weer geleden, in het nu doet mijn arm het weer, mijn schouderleed is weer voorbij met dank aan de aanwijzing van mijn lichaam!
Die dag heeft de dokter mijn schouder onderzocht en vast gesteld dat er sprake kon zijn van een slijmbeurs ontsteking. Ze heeft voor mij uitgeschreven een recept voor een ontstekingsremmer: diclofenac. "Of ik het kende," vroeg ze mij. "Nee," heb ik haar geantwoord terwijl ik dacht: natuurlijk niet, ik slik geen medicijnen, ik ben geen dokter, dus nee, geen idee. Ze zou zorgen dat het spulletje klaar zou liggen bij de apotheek. Thuis aangekomen toch maar even kijken naar de ontstekingsremmer die ze mij had voorgeschreven. Nou, dacht ik toen, doe maar niet. Maar wat dan? Ontgiften kreeg ik door, drie dagen rusten en dan is de pijn weg.
Ik luisterde naar deze aanwijzing en stapte drie dagen van mijn Yoga mat af. Om heel eerlijk te zijn, ik kon ook niet anders mijn hele rechterarm deed het niet meer, mijn schouder was geblokkeerd en alle kracht was weg uit mijn rechterarm, ik kon niet meer steunen op mijn rechterhand, voor mij geen zonnegroetjes of push-ups! Dit was wel een hele dikke aanwijzing aan mij om met volle maan geen Yoga asana's uit te voeren, maar de aandacht naar binnen te brengen, ruimte maken om zicht te krijgen op zaken die mijn systeem uit balans hadden gebracht.
Want dat was heel helder voor mij, mijn systeem was niet in harmonie. De arts zei slijmbeurs, maar zelf kwam ik tot de conclusie dat het een zenuwontsteking kon zijn. Tot deze conclusie kwam ik na enig speurwerk op het internet en door de klachten die ik had: een constante stekende pijn in mijn rechterarm, uitval van spierkracht en een geblokkeerde schouder. Voor een zenuwontsteking is geen directe aanwijzing wat de oorzaak kan zijn, maar het zal over gaan door te rusten. Dus hield ik mij aan het advies dat ik van binnen had door gekregen: drie dagen rust en ontgiften.
En verdomd, drie dagen later, na heel wat groene theetjes, detox shakes en rusten was de pijn weg en kon ik weer mijn mat op. Helemaal blij natuurlijk. Maar wat was nu toch de oorzaak van de ontsteking? Was het een verwerking van iets? Wat was er aan geraakt om in het nu zo heftig te reageren of was het een samenloop van omstandigheden?
"Weet je," zei iemand tegen mij, "er zit gewoon een stofje in de kuur waar je niet tegen kunt." Dus ik de hele gebruiksaanwijzing gelezen op zoek naar het bewuste stofje. Daar kwam ik niet direct wijs uit, maar niet getreurd het antwoord kwam. Op het nieuwsoverzicht van mijn telefoon zag ik een nieuwsbericht van kinderartsen die aangaven dat het beter was om zuigelingen geen vitamine d te geven waaraan is toegevoegd het E-nummer: propylgallaat. E-nummers worden toegevoegd aan producten voor smaak, geur, kleur, houdbaarheid en sommige kunnen schadelijk zijn voor de gezondheid. In de kuur die aan mij is voorgeschreven zat inderdaad een E-nummer die valt onder de categorie oranje, niet helemaal gevaarlijk maar wel voorzichtig zijn.
Wellicht was de dosering die mij gegeven was te hoog, iets dat in mijn systeem geregistreerd werd en gelinkt werd aan een voorval dat lang geleden had plaats gevonden. Toen kon ik ook drie dagen niet naar buiten, ik was te verbrand en moest binnen blijven, bewegen was toen ook heel pijnlijk, daarna ben ik ook weer gaan bewegen maar met de herinnering van het voorval in mijn systeem waar mijn zenuwstelsel op reageert door mij te waarschuwen om niet weer in dezelfde situatie te geraken. Toen ik dat zag kon ik glimlachen en mijn systeem resetten. In het nu slik ik niet meer een hoge dosering vitamine d en luister ik naar de aanwijzingen van mijn lichaam.
Aan de rechterzijde van het hart ligt de lever. Dit orgaan kun je zien als een kleine fabriek die alle stoffen die het passeert rangschikt en indien daar stoffen in zitten die niet goed zijn of te veel zijn om te verwerken dan kan het lichaam reageren met een ontsteking. Wat het lichaam best weer kan oplossen en soms een handje bij geholpen moet worden. Zelf nam ik drie dagen rust en heb ik mij ontgift door groene thee te drinken, had ik de tijd in de anatomie boeken het schoudergewricht te bestuderen op zoek naar de oorzaak van mijn leed. Binnen de Yoga heet dat zoeken naar de causale verbanden of kijken in de causale laag. Daar kwam ik een oude gedraging tegen die in het nu niet meer nodig is, deze liet ik los, het leed is weer geleden, in het nu doet mijn arm het weer, mijn schouderleed is weer voorbij met dank aan de aanwijzing van mijn lichaam!
Meer weten over Yoga of kennis maken met mij. In mijn Yoga studio Bodyflex 100% Catharina geef ik personal training, groepslessen en workshops op het gebied van Yoga en Pilates.
Namaste,
Catharina Blijlevens
Reacties
Een reactie posten